آیا وقت آن نرسیده؟ که مسئولین استانی برای بهبود وضعیت موجود بعد از این همه نارضایتی واعتراض ونبود امکانات مناسب برای تردد واستفاده از فضای شهری واماکن عمومی این قشر کم توان و معلول رسیدگی کنند، تا آنها به جز مشکلات ودرد جسمی، در جامعه کمبودی احساس نکنند.

باوجود اینکه از ساخت خیابان اصلی شهر چغادک، زمان زیادی نمی گذرد؛ اما شاهد آن هستیم که در این خیابان برای عبور ومرور افراد معلول حتی یک بریدگی وجود ندارد و فراهم نبودن بستر وشرایط مناسب، این قشر از جامعه را محکوم به خانه نشینی وگوشه نشینی کرده است.

چغادک که مدت چند سال است کلمه بخش را یدک می کشد، هیچگونه توجهی از مسئولان بخش وشهر چغادک آنگونه که باید باشد نیست وخواسته بحق وبجای این افراد، پشت دیوار بی توجهی مسئولان مسکوت مانده است.

آقای مصطفی مطوری یکی ازشهروندان و ساکنین شهر چغادک، یک معلول جسمی، فعال اجتماعی، فرهنگی وهنری به نمایندگی از سوی جمعی از افراد معلول شهر با خبرنگار و فعال رسانه  گفت وگویی داشته که به شرح ذیل است...

مدت چندین بار است که مشکلات من ودوستان همنوعم را در شهر به گوش مسئولان استانی رساندم، اما متاسفانه هر آنچه در شهر در حال تغییر و تحول شده دریغ از یک مناسب سازی برای من وامثالم...

مگر شهر متعلق به ما نیست؟؟

مگر ما به غیر از شرایط خدادادی ومشکلاتی که با وجود معلولیت متحمل شده ایم، باید برای کوچکترین خواسته خود، آن هم رفت وآمد در شهر، زجر بکشیم؟؟

چرا کسی به فکر ما نیست؟؟

خیابان اصلی کار شد، دریغ از یک بریدگی برای عبور ومرور ما، الان درد نبود یک بریدگی در بلوار چند کیلومتری را کجا باید داد بزنیم؟؟

مهندس، ناظر، کارشناس پروژه خیابان اصلی چه کسی است؟؟

چگونه خیابان را بدون حتی یک بریدگی ساخت؟؟

آقای مطوری ادامه داد: از وضعیت کوچه ها و جوب های آبی که هر چند متری وجود دارد هیچی نگویم بهتر است، مگر افراد معلول با این دستان کوچک وناتوانشان چقدر می توانند بر این چرخ آهنی زور بزنند ؟ 

ویلچر من برقی است و در قانون جمهوری اسلامي وسیله نقلیه به شمار می رود، من هم بدلیل نبود بریدگی مجبورم از دور برگردون مسیر ماشین‌ها دور بزنم و بعضی مواقع مسیری را برخلاف جهت ماشین‌ها حرکت کنم، حالا اگر در این رفت وآمدها ماشینی به من بزند وبلایی سرم بیاید، بدلیل همین قانون خودم مقصر هستم.

اما در واقع مقصر اصلی مهندس ومسئولی است که در بلوار چند کیلومتری تازه تاسیس حتی یک بریدگی جهت رفت وآمد ما نگذاشته است.

کوچه، خیابان، معابر، بلوار، پارک، بانک ها و امکان عمومی در شهر چغادک هیچ کدام مناسب سازی نشده واین مسئله برای من و امثال من مشکل جدی واساسی می باشد، اتوبوس خط واحد هم برای جابه جا شدن ما مناسب سازی نشده، من‌ و چند تن از افراد توانیاب شهر، بارها به ارگانهای مختلف رفته و حتی در مناسبتها مشکلاتمان را به گوش مسئولین شهر و استانی رساندیم، اما گوش شنوایی برای دردهایمان نبود وما همچنان چشم انتظار فرجی از سوی آنان هستیم، تا من و افراد معلول این شهر در کنار درد جسمی خود کمی بتوانیم راحت تر زندگی روزه مره خود را بگذارنیم.

پایان پیام