.jpg)
به گزارش خبرنگار دریاکنار، «گرگِشُو» یا «گره‌گشا» آیینی است که از دیرباز در فرهنگ مردم جنوب ایران جایگاه ویژه‌ای داشته و نسل به نسل منتقل شده است. در این شب، کودکان با کیسه‌های خود که از پارچه‌های نرم و ململ دوخته شده، به درِ خانه‌ها می‌روند و با خواندن اشعار قدیمی، از صاحبان خانه شیرینی و تنقلات طلب می‌کنند.
در گذشته، دوخت کیسه‌های «گرگِشُو» از سنت‌های مهم این مراسم بود. مادران، روزها پیش از نیمه رمضان، پارچه‌های لطیف و ظریف ململ را با دقت می‌بریدند و بخیه‌های ظریفی بر آن‌ها می‌زدند. این کار که با دقت و وسواس انجام می‌شد، نمادی از عشق و پیوند میان نسل‌ها بود. در بسیاری از خانه‌ها، کیسه‌ای هم برای کودکی که در طول سال از دنیا رفته بود، دوخته می‌شد تا یاد و خاطره‌اش در این جشن زنده بماند.
شور و هیجان کودکان در شب گره‌گشا، کوچه‌ها را پر از صدا می‌کرد:
«خونه‌ی گچی، پر همه‌چی»
و اگر صاحب‌خانه چیزی نمی‌داد، آن‌ها با طنز کودکانه ادامه می‌دادند:
«خونه‌ی گدا، هیچی اش ندا»
در حالی که کودکان در کوچه‌ها سرگرم شادی بودند، مادران در خانه‌ها، با نگاه‌هایی پر از مهر، آن‌ها را از دور می‌پاییدند. پدران نیز که اغلب صبح زود برای ماهیگیری و امرار معاش راهی دریا می‌شدند، با لبخند نظاره‌گر این شور و نشاط کودکانه بودند.
امروزه با گذر زمان، تغییرات زیادی در شکل برگزاری این آیین ایجاد شده است. کیسه‌های ململ جای خود را به کیسه‌های آماده داده‌اند و تنقلات سنتی همچون گندم برشته و نخودچی، به شکلات‌ها و خوراکی‌های صنعتی تبدیل شده‌اند. اما هنوز هم این مراسم در دل مردم جنوب زنده است و در شب پانزدهم رمضان، خاطرات گذشته را زنده می‌کند.
این آیین که پیوندی ناگسستنی با فرهنگ، سنت و اعتقادات مردم منطقه دارد، همچنان یکی از زیباترین جلوه‌های مشارکت اجتماعی و روحیه‌ی همبستگی در میان مردم دیّر و دیگر شهرهای ساحلی خلیج فارس به شمار می‌رود.
.jpg)
.jpg)
نظرات
0