- حکمت کهن:
چنانچه در وضعیت نامطلوب یا به هنگام مواجه با یک پیشامد و خسران هستید گلایه میکنید. این سخن نقض نیست.
جبهه ی اختلاف و تفاوت را برای من و شما به هیچ عنوان روشن نمیکند بلکه یک امر طبیعی است
که انسان در برخی چالش های زیستن، آن را به سان یک غریزه از خود بیرون میدهد.
فرودست می نالد و گاه در این نالیدن همگان را مقصر حماقت ها و تقصیر ها میداند. بخت ناخوشایند خود را به ناسزا و نفرین میبندد
و به ندرت مگر در موارد شرایط حاد و سخت و تلخ، خود را مقصر میبیند و این عواقب روحی بدی میسازد که از مورد اول بسیار بیشتر است.
اما در اینجا سخن از انسان برتر یا همان مرد برتر داریم! به هنگامی که میخواهد زبان به گلایه بچرخاند دارایی و موهبت هایش را میبیند
که در برابر دیدگانش جلوگری میکنند.لبخند میزند و حتی روند حضور و وجود آن ها را به خاطر خویش می آورد.
انسان برتر آگاهی دارد که هر چه پیش آید و گفته شود، هر چقدر هم نامطلوب و موجب زیان جان و روان آدمی، به مصلحت و صلاح بوده
و از بابت این آگاهی، نگاه مثبتی که دارد، پاسخ‌گوی اوست.
دو انسان در این گیتی حیات دارد؛ یکی برتر و دیگری فرودست. یکی مسرور و دیگری پریشان.
هر کدام به سمتی میروند که دیدگاهشان عهده دار آنهاست. و ممکن است همین دیدگاه مثبت و منفی رویدادهایی با همان پیش زمینه ی سابق را برای آدمی فراهم سازد.
از احوال و حیات مساعد خود حفاظت کنید چرا که گلایه همین را به سمت نابودی میبرد و بر آنچه دارا هستید خشنود باشید که این خشنودی موهبتی بیکران است که در آینده حال شما را دو چندان خشنود میسازد.
نظرات
0