🔖در حالی که مردم ایران در انتخابات به معاون رئیس‌جمهور منتخب رأی داده‌اند، گروهی خاص با هدایت‌شده یا خودجوش بودنشان، شعارهای تند و توهین‌آمیزی علیه محمدجواد ظریف سر دادند: «ظریف، گورت را گم کن!»
🔖سکوت برگزارکنندگان نماز جمعه، بیش از هر چیز دیگری، این سؤال را در ذهن ایجاد می‌کند که چرا تریبونی که باید در خدمت همه مردم باشد، به محلی برای تاختن به بخشی از جامعه تبدیل شده است؟
🔖آنچه این ماجرا را عجیب‌تر می‌کند، واکنش کاظم صدیقی، امام جمعه تهران به این شعارها بود. او نه‌تنها در مقام تذکر برنیامد، بلکه از این فضا حمایت کرد و گفت:
"من در مقابل این روحیه الهی آحاد مردم احساس تواضع می‌کنم و زانو می‌زنم."
- آیا فریاد زدن و توهین در تریبون رسمی نماز جمعه، نشانه «روحیه الهی» است؟
- چرا وقتی این رفتارها به جای دعوت به وحدت، جامعه را دوقطبی می‌کند، کسی واکنشی نشان نمی‌دهد؟
آیا چنین اقداماتی باعث نمی‌شود که ارزش نماز جمعه، به‌عنوان یک جایگاه معنوی و ملی، تحت‌الشعاع اختلافات جناحی قرار گیرد؟
🔖یک دوست عراقی از همکلاسی ایرانی‌اش که از قضا دوست بنده بود درباره این اتفاق پرسیده بود: «واقعاً در نماز جمعه شما چنین اتفاقی می‌افتد؟ امام جمعه به کسانی که به معاون رئیس‌جمهور بی‌احترامی کردند، تذکری نداد؟»
🔖این سؤال ساده اما دردناک، نشان می‌دهد که چنین اتفاقاتی، نه‌تنها در داخل کشور، بلکه در نگاه بین‌المللی نیز پیامدهای ناخوشایندی دارد. مگر نه اینکه ما همیشه از رسانه‌های خارجی گله می‌کنیم که چرا چهره‌ای نادرست از ایران نمایش می‌دهند؟ پس چرا برخی در داخل، خود بهترین خوراک تبلیغاتی را برای آن‌ها فراهم می‌کنند؟
🔖برای من، به‌عنوان یک ایرانی، خجالت‌آور است که ببینم در کشورم، تریبون نماز جمعه که باید مردم را به هم نزدیک کند، به ابزاری برای حمله به یک شخصیت سیاسی تبدیل شود.
🔖ما ممکن است از سیاست‌های یک مسئول دولتی انتقاد داشته باشیم، اما آیا توهین، آن هم در جایگاه مقدسی مانند نماز جمعه، شایسته جامعه‌ای است که به اخلاق، ادب و برادری افتخار می‌کند؟
🔖سکوت مسئولان نماز جمعه در برابر چنین اتفاقاتی، نه‌تنها کمکی به پیشبرد اهداف کشور نمی‌کند، بلکه شکاف‌های داخلی را عمیق‌تر کرده و زمینه‌ساز تفرقه‌ای می‌شود که دشمنان ایران دقیقاً در پی آن هستند.
نظرات
0