سیاست‌های رفاهی دولت باز می‌گردد، اما در مقایسه با اعتراضات ۹۶ و ۹۸ اعتراضات بیشتر ماهیت فرهنگی دارد.
کشیده شدن اعتراضات به خیابان چه معنا و مفهومی دارد؟
اول آنکه راهبرد خیابان را قبلا در نظام فرهنگی‌‌مان پیاده کرده‌ایم. از سال ۵۷ -۵۶ از راهبرد خیابان استفاده کرده‌ایم و استفاده از عنصر خیابان برای بیان اعتراضات موضوع جا افتاده و تثبیت‌شده‌ای است. این موضوع پذیرفته شده و هم کسانی که مدافع و حامی حکومت هستند از آن استفاده می‌کنند و هم مخالفان از آن استفاده می‌کنند. استفاده از خیابان سابقه طولانی دارد و از خرداد ۱۳۴۲ شروع شده است. البته در جوامع دیگر هم به همین گونه است. اما ما از خیابان خیلی بیشتر استفاده کرده‌ایم و بنابراین نقش نظام رسمی و حکومت در پیشنهاد کردن خیابان به عنوان جایی برای اعتراض خیلی بیشتر از معترضان است.
آیا ادامه این روند منتج به نتیجه مثبت برای معترضان می‌شود؟
از نظر جامعه‌شناسی اعتراض و انتقاد فی‌نفسه مثبت است و دارای کارکرد است. تا حدی مانع کژی‌ها می‌شود، اما در مورد جامعه خود، این تداوم کمک نمی‌کند، زیرا هر دو سمت از نظر منابع قدرت پرانرژی هستند، هر دو انگیزه برای حفظ وضع موجود و دیگری برای تغییر شرایط دارند. تداوم شرایط مثبت ارزیابی نمی‌شود. بهتر است که به سمت حل و مدیریت شرایط حرکت کنیم. طبعا به دلیل آنکه بیشتر منابع در دست نظام رسمی و قدرت سیاسی است، آنکه باید کوتاه بیاید، طبعا دولت است. تشدید تعارضات می‌تواند شرایط بدی را رقم بزند. اعتراضات بهتر است کانالیزه شود و از این شکل بی‌قواره بیرون بیاید. به این معنا که هویت مطالبات مشخص باشد تا بتوان به آن پاسخ داد. این سامان‌دهی از سوی جامعه مدنی باید شکل بگیرد، اما اکنون این خواست و تمایل از دو طرف دیده نمی‌شود.
نظرات
0