
سیر تحول تندیس فردوسی در میدان فردوسی
تندیس اول (۱۳۲۴): اثر هنرمند هندی "رائو بهادر ماترا"، به دلیل عدم تناسب با میدان، به دانشگاه تهران منتقل شد.
تندیس دوم (۱۳۳۸): مجسمهای برنزی از غلامرضا رحیمزاده ارژنگ که پس از انقلاب آسیب دید و در نهایت به مشهد انتقال یافت.
تندیس سوم (۱۳۵۰): اثر استاد ابوالحسن صدیقی از سنگ مرمر کارارا، با پایهای از سنگ ۵۹ تنی کوه الوند، که امروز نماد میدان فردوسی است. در کنار پای فردوسی، پیکر کودکی دیده میشود که برخی آن را نماد زبان فارسی و برخی زال از شاهنامه میدانند.
فردوسی و هویت ملی ایران
فردوسی با شاهنامه، زبان فارسی و فرهنگ ایران را زنده نگه داشت. میدان فردوسی تهران، با تندیس باشکوه او، نمادی از این هویت است. ۱۷ خرداد روزی برای پاسداشت این حماسهسرای بزرگ و میراث ماندگارش است.
عکس از صفحه Mapio-net
نظرات
0