حسین روئین تن

(حـرمهاجر)

مدعوی به شغل خبرنگاری به لهجه یک افغان گفته کرده که: شور و شَوق وصف ناپذیری بود پدیدار از برای دیدار، عده ای که در دوره فعالیت های انتخابات، برای حفظ امور خود، رصد می کردند ستادهای طبیب را از لای درزِ دیوار و غیره می پائیدند از گوشه و کنار تا مبادا شاخ گربه ای دهد آزار، و رندانه دور بودند از این مصاف تا مبادا درکَفه ترازوی مردمی، بقدر بال پشّه ای تلقی بد همی گردد در این آشفته بازار.

اما راوی معارفه را شگفتی از این بود که شاهد دورگردها و ناپیداهای آنروزها و هویدا ترین پیداهای این روز بود!!! 

پادوان شیرین سخن شَکَّر گفتار و طوطیان و زیپوچیان غلیظ گوی و بله قربان گوی هر یک برای خود بروبیایی داشتند!

راوی گفته کَرد: آنچه ذهنم را پانچیده و سوراخ سوراخ کرده بود این حقیقت تلخ بود که دوندگان دیروز ستادها، آن گلادیاتوران جنگ تن به تن، چه با پا و چه با اسب شیطان(ماشین) و چه با بوق شیطان(موبایل) خود خانه به خانه و فردبه فرد، رو می انداختند تا از برای طبیب عجالتا بی سرنگ رای گرد آورده و بستانند، گم بودند و گم شدگان تیرماه هویدا.!!!

 در این چکاچک شمشیرهای آبدیده ی دیدار یک نکته آید پدیدار که ای مردم دیندار وای فعالان بازارِ افکار، اینست رشد و نمودار؟! 

آیا بسزا و به صواب است که جمعی که خود را لیدر و رهبر فکری فرهنگی سیاسی جامعه می پندارند و از زمین و زمان ایراد می گیرند و نقد می کنند و خود را پیش‌رو می دانند و توقع دارند که عوام الناس در مشی و مواضعِ روز به آنها اقتدا کنند، عارشان نیامد که برای چه برای 

شرکت در این معارفه سر از پای نمی شناختند؟ 

زیدی میگفت: اینجاست که تفاوت و تفارق بین فقیر مالی با فقیر فرهنگی هویدا و برملا میگردد! 

فقیر مالی تمام دغدغه اش تلاش برای سیر کردن شکم خویش و اهل و عیال است هیچ ادعایی هم ندارد، اما امان از فقــر فرهنگی که فرهنگ را به برزخ و برهوت بدل می کند!

هرگز و هرگز و هرگز روز انتقال قدرت در آمریکا از جورج بوش پسر به اوباما را نَه من و نَه تاریخ فراموش نخواهدکرد.

اواسط جلسه بوش با یک Blazer4/4 روباز بدون محافظ و اسکورت و بادیگارد وارد محوطه کاخ سفید شد، ماموران اطلاعات دروازه ی کاخ هم خیلی عادی انگار یک شهروند معمولی وارد شده برخورد کردند، بوش رفت در جلسه انتقال قدرت، امور را به اوبــــــاما واگذار کرد و برگشت سوار بلیزر4×4 شد و مستقیم به محل گاوداری و پرواری بندی خودش رفت، در گوشه ی دیگری از دنیا هم،جانسون، نخست وزیر انگلیس، سوار بر دوچرخه وارد سوپری محله می شود، مایحتاجش را خرید می کند و به خانه می برد، بدون اینکه کارکنان فروشگاه حرکتی غیر عادی داشته باشند یا مجیزی بگویند، آنها بخوبی می دانند که نخست وزیر هر که می خواهد باشد در خدمت آنها و جامعه است که مردم نخست وزیر را برای خدمت برگزیده اند و او با افراد معمولی جامعه هیچ تفاوتی ندارد و این یعنی استغنای فرهنگی. 

 مردم در کشورهای پیشرفته...

اما در ایران و استان بوشهر نیروهای پیشرو و لیدرها برای یک جلسه معارفه سر از پا نمی شناسند، خیلی ها قـــــــــهر میکنند، خیلی ها دلخور از عدم دعوت می شوند، خیلی ها دلخوری خود را رسانه ای می کنند و خیلی ها بدلیل عدم دعوت برآشفته می شوند و به زمین و زمان بد و بیراه میگویند و خیلی ها هم پشیمانی خودشان را به همین دلیل از شرکت در انتخابات اعلام میدارند. و... و این مصداق بارز فقــــــــــر فرهنگی است. حالا شما بفرمایید فقرمالی عیـب است یا فقــــر فرهنگی؟!