
خبر آمدن پیکر ۷ شهید مدافع حرم حضرت زینب.س. را که بعد از چند سال شنیدم یهویی، دلم ریخت با خود فکر می کردم که چقدر خانواده هایشان انتظار کشیدند همسرانشان فرزندانشان چشمانشان به در بوده که همسر و بابایشان از در بیایند وروی ماهش را ببینند و او را در آغوش بگیرند. چه سخت است..... آری چه عاشقانه آمدند تا دل آلوده ما را خودشان به دست گیرند واز این منجلاب سخت بیرون کشند،دستی برآرند و ما را با خود به دنیای دیگرشان ببرند. آری اینان واقعا غریب اند. چه به موقع آمدند زندگی داشت ما را با خود می برد،همیشه وقتی دستمان خالیست می آیند و به دادمان می رسند، همیشه وقتی ولی زمانه تنهاست، خودشان را می رسانند. ما که قدمان به دنیایتان نمی رسد، شما بیایید، که پای آمدن نیست.
جای حاج قاسم خالی.....؟
نظرات
0