این روزها اورژانس بیمارستان ها پر است از صدای ناله ها و ضجه های نوجوان هایی که در غفلت و بی تفاوتی محض خانواده ها، نیمه شب با کاهش سطح هوشیاری در اثر مصرف الکل و قرص های روان گردان ، دست و پای خونین و مالین ناشی از تصادف یا درگیری با همسالان و یا با آسیب های جدی ناشی از خودکشی و خودزنی و ....  به بیمارستان منتقل می شوند. 
کاهش سن مصرف الکل و مواد مخدر و روان گردان، خودکشی های نمایشی و واقعی، استفاده از وسایل نقلیه موتوری بدون داشتن صلاحیت فنی و گواهینامه، خودزنی و ایراد جراحات عمدی، درگیری، نزاع و استفاده از سلاح سرد و ... در بین نوجوانان ژانر جدیدی از مراجعات به مراکز درمانی را پدید آورده است که با وجود تخت های اشغال شده توسط بیماران کرونایی، کمبود تجهیزات و خستگی مفرط و فرسودگی کادر درمان، ارائه خدمات به این افراد، باعث به وجود آمدن چالش های جدی در بیمارستان های سراسر کشور شده است! 
به راستی کادر خسته و بی رمق درمان چه گناهی کرده اند که باید تاوان بی مبالاتی ها و سهل انگاری های خانواده هایی را بپردازند که قادر نیستند، حتی در منزل خود را قفل کنند یا سوئیچ وسیله نقلیه را در جایی دور از دسترس قرار دهند که نوجوان شان نیمه شب هوس هنر نمایی با موتور و انجام حرکات نمایشی در خیابان ها نکند؟! کجای عرف و قانون نوشته است که خانواده تلاشی برای تربیت فرزند نکند ولی  کادر درمان موظفند صبورانه طوری که نه زانوی آهوی بی جفت بلرزد و نه کسی متوجه ماجرا شود قرص های کمبود محبت را از معده دختر 14 ساله خارج کنند و معدۀ شستشو شده را تا خودکشی نمایشی بعدی، تحویل خانواده دهند! و یا از نیمه شب تا هشت صبح زخم ها و جراحت های بدن نوجوان هایی را بدوزند که به جای عقل و شعور، هورمون برایشان تصمیم گیری می کند؛ تازه آزادی های بیشتری هم می خواهند! 
البته حق هم دارند. وقتی هلیا ی 17 ساله قمه 60 سانتی در پر شلوار خود دارد، پسر همسایه با  14 سال سن و 40 کیلو وزن، ابروی برداشته و یک تتو روی ساعد یا پشت گردنش که برایش سه چهار میلیون تومان پیاده شده، باید هم ادعای لاتی و قلدری کند! 
بی تعارف در حال تربیت نسلی هستیم که ادب و احترام و به قولی «تافتن از رای مادر و بافتن دل دردمندش به آذر» در قاموس شان هیچ جایگاهی ندارد و توصیه به آموزه های اخلاقی، اجتماعی، مذهبی، فرهنگی و  تربیتی هم برایشان در حکم یاسین خواندن به گوش چهارپا است! 
سوگمندانه وقتی پلیس یا مسئولان قضایی نسبت به دستگیری یا توقیف وسیله نقلیه نوجوانان قانون شکن اقدام می کنند، گویی اسب شاه یابو خطاب شده است و خانواده ها به واسطه پهن کردن یک سفره انتخاباتی یا رفاقت و نسبت خانوادگی پدر با فلان مسئول، کوچکترین بی حرمتی به فرزندشان را بر نمی تابند و به زمین و زمان متوسل می شوند تا علاوه بر عذر خواهی ماموران و ازاد سازی فرزندشان، وسلیه نقلیه را هم همان شب از توقیف خارج سازند! 
بماند که والدین این نوجوانان هنگام مراجعه به بیمارستان در زمان بروز حادثه برای فرزندان شان از زمین و زمان طلبکار هستند و تمام مسئولان نظام را مورد عنایت و احوالپرسی قرار می دهند! بعد هم در قبال شاهکار فرزندشان با تهدید و ارعاب، از کادر خسته درمان انتظار دریافت خدماتی شبیه به بیمارستان هالیفکس تورنتو دارند! راستی یادمان نرود از بین همه ساختمان های موجود در ادارات کشور تنها فضایی که از نوجوان 12 ساله گرفته تا پیرزن هشتاد ساله در آن فحاشی می کنند  و می خواهند سقف را روی سر پرسنلش خراب کنند، همین ساختمان اورژانس است که مشخص نیست کادر درمانش فحش خور ملسی دارند یا مشکل از سقف اورژانس بیمارستان است؟!
ای کاش می توانستیم کمی از بار رسالت تربیت فرزندان را روی دوش خانواده ها بگذاریم! ای کاش می توانستیم به پدری که از شنیدن خبر اولین مصرف الکل توسط فرزندش، لبخند می زند، اخم کردن و روی ترش کردن یاد می دادیم! ای کاش این توان را داشتیم به خانواده ها آموزش دهیم وسلیه نقلیه ، اسباب بازی نوجوان دوازده ساله نیست که با سرنوشت خودو دیگران بازی کند! ای کاش قانونی تصویب می شد که بین بیماران واقعی و کسانی که در اثر شرب خمر، مصرف قرص های روان گردان و یا بی مبالاتی، سهل انگاری، خودکشی، قلدری و بی فکری دچار حادثه شده اند، فرق بگذارد! ای کاش تعرفه هزینه های تصادف کسانی که با بی مبالاتی و خودنمایی، دچار سانحه می شوند، رایگان نبود  و هزاران ای کاش دیگر...

به  قلم: وحید حاج سعیدی