«بازار بیزاری!» عنوان یادداشت جعفر گلابی در روزنامه اعتماد است که در ادامه آن را می خوانید: چند روز پیش پس از سال‌ها گذارم به یکی از محلات بالای شهر تهران افتاد، از کثرت و خودنمایی ویلاها و آپارتمان‌های مجلل واقعا یکه خوردم. خوانده و شنیده بودم که قیمت املاک این محلات شانه به شانه گران‌ترین شهرهای جهان می‌زند ولی به قول حکیم طوس:  

تو دانی که دیدن نه چون آگهی ست /میان شنیدن همیشه تهی است 

باورم نمی‌شد در اوج تنگناهای فزاینده اقتصادی اعیان‌نشینی تا این حد اوج گرفته و صریح و آشکار همه شعارهای انقلابی که داده می‌شود در اینجا معنای دیگری پیدا کند! جایی همین نزدیکی‌ها یا کمی آن طرف‌تر در باستی هیلز لواسان گویی اهالی بی‌اعتنا به همه حوادث زیر و روکننده به مردمان می‌گویند شما انقلاب کنید، از کشور دفاع کنید، زخم جنگ را به جان بخرید، انتخابات کنید، تظاهرات کنید، دوگانه باشید، یکدستی قدرت را بپذیرید و همواره در تب و تاب گرانی بسوزید و ما اینجا زندگی را با صفایی خارج از ذهن شما عجین می‌کنیم! 

فورا یاد یکی از آشنایان افتادم که خانواده‌ای هفت نفره هستند و در یک واحد 45 متری در جوادیه زندگی می‌کنند، یاد پشت‌بام خوابی، منازل اجاره اشتراکی با چند خانواده و دیگر خیالم را به پایین‌تر شهر نبردم تا تعادلم حفظ شود. راستش فکر کردم درب یکی از این ویلاها را بزنم و مالک را بخواهم و بگویم از شما، از ثروت‌تان و از راه‌های درآمدتان و از زمینه‌های این همه نابرابری بیزارم! احتمالا نوکرش از خجالتم درمی‌آمد و اگر کار بالا می‌گرفت با تصور مجنون بودنم در کلانتری رضایت می‌داد و آزادم می‌کرد! 

نمی‌خواهم دعوای قدیمی جنگ اغنیا با فقرا را پیش بکشم که دیگر کسی حوصله شنیدنش را ندارد، می‌خواهم از بیزاری بگویم که با دلیل یا بی‌دلیل وجود دارد و در اغلب زمینه‌ها در حال سوزاندن ریشه‌های استواری جامعه است. متاسفانه به علت بسیاری از سیاست‌ها و مناسبات غلط و جفاآلود امروز بازار بیزاری داغ است و می‌بینیم که در برخی تریبون‌ها بدون لکنت زبان اعلام می‌شود! منتها بیزاری اصلی و اساسی مفقود است.

برائتی که باید از اختلاف طبقاتی اعلام و در عمل مجدانه پیگیری شود از چند خانم بی‌حجاب صورت می‌گیرد، گویی اگر شال‌ها از روی گردن به سر رفتند بهشت برین حاصل می‌شود و جهنمی که برخی از آن می‌سوزند، سرد و خاموش می‌شود! همه مشکل بیزاری همین جاست! کسانی که معنای تفاوت زعفرانیه و خانی‌آباد را نمی‌فهمند یا نمی‌خواهند بفهمند یا خود در به وجود آمدن این تفاوت یا قوام آن شریک بوده‌اند، سوراخ دعای بیزاری را گم کرده‌اند. 

پیامبر اسلام از مشرکان برائت می‌جست ولی مشهور نیست که از گناه صغیره‌ای دستور برائت بدهد.حتی در مرزبندی با کافران اعلام کرد که آنچه شما می‌پرستید من نمی‌پرستم و... دین شما برای خودتان و دین من برای خودم لذا باید پرسید این همه بیزاری از بی‌حجابان از کدام آیه قرانی یا سیره نبوی حاصل می‌شود؟ چون فقر از درآید ایمان از پنجره خارج می‌شود و از پیامبر منقول است که فقر نزدیک کفر است.

پس آنچه ایمان مردم را در بعدی کلان هدف هدم قرار می‌دهد، فقر است و اگر کسی نگران ایمان مردم است ابتدا و اساسا باید روی زدودن فقر و بالاتر از آن اختلاف شدید و مبتذل طبقاتی تمرکز کند. به نظر می‌رسد هنوز اثرات مخرب و ویرانگر فقر و فاصله طبقاتی شناخته نشده است یا اراده و دانشی برای از بین بردن آن به چشم نمی‌خورد.

بی‌تردید بسیاری از ناهنجاری‌های اجتماعی که فساد و فحشا جزیی از آن است از تنگدستی و بینوایی و گسترش آن حاصل می‌شود و پربیراهه است اگر تصور کنیم مردم با وعده‌ها و شعارهای فقرزدایی در امان خواهند ماند و خسارات غیرقابل جبران اساس جامعه را تهدید نمی‌کند.

آرامش واقعی مردم وقتی حاصل می‌شود که امنیت معیشت داشته باشند و این بزرگ‌ترین امنیت‌هاست. فقر و فاصله ویرانگر طبقاتی روزانه تلفات می‌گیرد و جراحت‌های معنوی و روانی آن قابل احصا نیست. طبیعی است که اگر مردم تورم کمرشکن را بر تن و جان خود احساس می‌کنند مسبب آن را تصمیم‌گیران بدانند.اتفاقا اینجاست که نباید از مردم انتظار نظر تخصصی داشت و برای‌شان توجیه اقتصادی کرد؟

مسوولان موظفند که به نمایندگی از مردم فقر و تورم و گرانی را ریشه‌کن کنند و اگر راهش را بلد نیستند یا اولویت‌های دیگر را برای خود تعریف کرده‌اند این هیچ ارتباطی به مردم ندارد. فشار اصلی خسارت‌های ناشی از کمبود درآمدهای دولت متوجه مردم و خصوصا ضعیف‌ترین اقشار جامعه است و مسوولان برای رفع این فشارها برنامه مشخصی ندارند یا تاکنون ابراز نکرده‌اند.

اتفاقا دولت جدید بیش از دولت‌های دیگر مسوول است، چراکه بارها اعلام کرده که با همین اختیارات و با همین شرایط کلی می‌تواند مشکلات کشور را حل کند. متاسفانه نه تنها شاهد اقدامات و سیاست‌های کلان تورم‌زدا و ارتقای وضعیت محرومان جامعه نیستیم، بلکه مردم احساس نمی‌کنند که مسوولان در کنار آنها دردها و رنج‌های اقتصادی را تحمل می‌کنند.

کار روزنامه اعتماد بسیار به موقع و بجا بود که سراغ شخصیت‌های سیاسی رفت و از آنها پیرامون درآمدها و محل اقامت‌شان پرسید، امید است که این کار ادامه پیدا کند و خود مسوولان داوطلبانه میزان درآمد خویش و اوضاع سکونت‌شان و تحصیل فرزندا‌ن‌شان را اعلام کنند.چه اشکالی دارد که منازل وزیران و وکیلان در نازی‌آباد و خانی‌آباد و فلاح و عبدل‌آباد باشد و حقوق‌شان سقف معین و اعلام شده‌ای داشته باشد؟ البته این کمک مستقیمی به معیشت محرومان نمی‌کند ولی آرامش روانی نسبی می‌آفریند و باعث می‌شود که مسوولان درد مردم را تا حدودی لمس کنند و با شعارهای خود برای آنها هزینه‌های غیرضرور نتراشند. بازار بیزاری بنیان‌کن را در فاصله طبقاتی باید کساد کرد.