در این شرایط عجیب نیست اگر ببینیم قطعه‌ای فلزی که باید با ۵٠٠ گرم آهن یا هر فلز دیگری تولید شود با ٢٠٠ گرم یا کمتر تولید شود تا بدین‌طریق قطعات بیشتری تولید شود. یا قطعه های پلاستیکی که به راحتی آب می‌روند.
این قبیل کاستن ها در صنعت خودرو سازی و تولید قطعات خودرو نیز به وفور دیده می‌شود. برخی قطعه‌سازان استانداردهای موجود را موردنظر قرار نمی‌دهند و به تبعات این کم‌گذاشتن هم اهمیت نمی‌دهند.
اجازه دهید از میان صدها هزار مصداق، چند آدرس سرراست بدهم تا به آسانی عمق این ضایعه و قصور را دید؛
برخی تولید کنندگان لیوان یکبار مصرف، از وزن و اندازه لیوان‌های پیشین کاسته‌اند و حتی بر قیمت هم افزوده‌اند. یا برخی تولید کنندگان آب معدنی که از ضخامت بطری‌ها کاسته‌اند تا به زعم خودشان صرفه‌جویی شده باشد.
محصولات لبنی از شیر و ماست گرفته تا سایر محصولات شیرین شده نیز گرفتار همین وضعیت‌اند.
شاید دور از انتطار نباشد که برخی تولید کنندگان با توجه به افزایش فزاینده قیمت‌ها اقدام به کاستن از کیفیت و وزن محصولات خود کنند. با اینحال، این رویه بسیار ناشایست و نادرست است. ریشه این نادرستی به اقتصاد بیمار، مدیریت بیماری و فکر بیمار بازمی‌گردد. ما مهارت عبور از بحران و مواجهه با مشکلات و بحران‌ها را نداریم.
امیدوارم مسئولان ذیربط طبق فرامین مقام معظم رهبری عمل کرده و با اشخاص و تولید کنندگانی که با چنین اعمال ناشایستی باعث به خطر افتادن جان مردم و کوچکتر شدن سفره های مردم می‌شوند برخورد قاطع کنند تا درس عبرتی شود برای برخی اشخاص سودجو که می‌خواهند قدم در راه تولید بگذارند. هر فردی از این صنف باید بداند که نمی‌توانند با دور زدن استانداردهای جهانی محصولی را تولید و به قیمت گزاف بدست مصرف کننده برسانند.
محمدحسین ماحوزی
نظرات
0