برای من، ایران یکی از همان سرزمین‌هاست...
نامش که می‌آید، چیزی در درونم می‌لرزد؛
نه فقط به‌خاطر تاریخ و فرهنگ و شکوهش
بلکه به‌خاطر ایستادگی‌اش، به‌خاطر اینکه هیچ‌گاه سر تسلیم فرو نیاورده.
ایران، همیشه پابرجا بوده…
با زخم‌های عمیق، با رنج‌هایی بزرگ
اما هر بار از دل خاکسترها برخاسته
مثل ققنوسی خستگی‌ناپذیر…
قوی‌تر، ریشه‌دارتر، باثبات‌تر از همیشه
این سرزمین، وطنی نیست که شکست را بپذیرد
نه با تحریم، نه با تهدید، نه با جنگ، نه با زلزله و درد.
بلکه هر مصیبت را به فرصتی برای رشد بدل می‌کند
هر زخمی را به نشانی از عزت.
من، دختری از افغانستان، با دلی پر از امید
با نگاهی لبریز از مهر، دعا می‌کنم
دعا می‌کنم که ایران بماند
سربلند، آرام، با صلحی که لایقش است
دعای خیر من همیشه پشت ایران خواهد بود
چون بعضی سرزمین‌ها، بخشی از روح ما می‌شوند
هرچند در آنجا به دنیا نیامده باشیم
نظرات
0