سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آن است که نامش به نکویی نبرند
میرزا برزو آمیغی؛ از تبار زرتشیان و از پدری مرزبان نام در سال ۱۲۶۵ خورشیدی در کرمان زاده شد. پس از اتمام تحصیلات ابتدایی، او به همراه خانواده به هندوستان سفر کرد. در همان‌جا زبان انگلیسی را به خوبی آموخت.
به گفته‌ی پروین؛ دختر بزرگش، او فردی معتقد به آداب دینی بوده است. هر روز پنج‌گاه نیایش به جا می‌آورده. بعد از اندک صبحانه و انجام نیایش به دبیرستان ایرانشهر می‌رفته و آخرین نفری بود که مدرسه را ترک می‌کرده.
میرزا برزو به مدت چهل و نه سال عهده‌دار مدیریت دبیرستان پسرانه‌ی ایرانشهر کرمان بوده است. وی همچنین در این ایام در رشته‌های: زبان و ادبیات فارسی و زبان انگلیسی تدریس کرده.
او به دقت، سختگیری و جدیت در بین دانش‌آموزان مشهور بوده. چنان علاقمند به پیشه‌ی خود که از پذیرش مشاغل دیگر با حقوق بالاتر اجتناب کرده. این شیفتگی و جدیت در کار، سبب بار آوردن شاگردانی نامدار در سطح ملی و حتی جهانی گردیده، شاگردانی مطرح هم‌چون: محمد دهش ( نویسنده، فعال سیاسی_اجتماعی و شهردار تهران)، محمود روح‌الامینی (مردم‌شناس برجسته‌ی ایرانی)، پرویز شهریاری (چهره‌ی ماندگار ریاضی، نویسنده و مترجم)
میرزا برزو آمیغی در هفتم امرداد ۱۳۴۸ خورشیدی درگذشت. به یاد او خیابانی در کرمان که بنای آتشکده و دبیرستان ایرانشهر در آن واقع شده را خیابان برزو آمیغی نام‌گذاری کرده‌اند.
با استفاده از خاطرات بانو پروین آمیغی در سایت امرداد
نظرات
0