به قلم: نعمت اله خمش آیا
وجه تمایز زیارت امام حسین ع پیاده رفتن در مسیر عاشقی ست.
شاید بتوان گفت امروزِ این حرکت به یکی از محورهای شناختی شیعه تبدیل شده و بزرگداشت قيام آن حضرت یعنی لبیک به ندای هَل مِن ناصر ینصُرُنی، اربعین فرصتی ست که اگر روز عاشورای سال ۶۱ هجری نبودیم اما امروز آماده بیعت با امام زمان خود هستيم واجازه نخواهیم داد تاریخ دوباره تکرار شود
اربعین یعنی رستگاری در کوی سرخ شهادت یعنی فرصتی طلائی برای در کنار حسین زمان بودن.
طریقِ اربعین یعنی خود را خادم زائر اباعبدالله دانستن و صفای این
سفربه سختی های در مسیر است به همان تاول‌ها و جراحات پاها در میان عمودها است.
صفای اربعین به همان حمام هایی است که با چهارتا پلاستیک برزنتی درست می‌شوند
به دنبال جایی گشتن برای ساعتی استراحت در میان مردمی همنوع فارغ از ملیت ها بودن است.
اربعین وداع با تکبّر وفارغ از هر برچسبی خدمت کردن است.
امّاوامّا اربعین برای آن کسی که قسمتی از امرار معاش ماهیانه خود را در طول سال برای خدمت به زوار امام حسین ع در طیّ این دو ماه کنار می‌گذارد مطمئنا حس و حال و تعبیر و تفسیر دیگری دارد.
نظرات
0