موضوع حقوق و مطالبات شهروندی چنان بدیهی و مسلم است که لزوم هرگونه مقدمه‌چینی صرفا بسط بدیهیات و زائده‌ای بیش به شمار نمی‌رود.

 یک مرکز استان و پایتخت انرژی کشور با بیش از ۲۲۳۰۰۰ نفر جمعیت و دارای عنوان پایتخت کتاب ایران، تنها و تنها از یک کتابخانه‌ی‌ استاندارد بهره می‌برد! 

این درحالی ‌است که علی رغم مسافت بیش از ۷ کیلومتری کتابخانه خلیج فارس از مرکز شهر، سالن مطالعه‌ی آن همواره مملو از داوطلبان کنکوری و دانش‌آموزان است. نیمچه کتابخانه های دیگر شهر بوشهر نیز به هیچ وجه کیفیت و شرایط مطلوب برای مطالعه متداوم را دارا نبوده و در آن‌ها مشکلات مدیدی همچون شیفت زوج و فرد برای دختران و پسران، ساعت فعالیت کم و تک شیفت کتابخانه، تداخل فضای کار کتابدار و مطالعه‌ی اعضا، عدم وجود در و پنجره‌‌‌های دوجداره و حتی در مواردی سالن مطالعه‌ی سال‌ها در دست تعمیر کتابخانه‌ی مصلحیان و نادر تر از آن، سازه‌ی ناامن یک دهه‌ در کما رفته‌ی کتابخانه‌ی شهید عاشوری را شاهد هستیم. به علاوه، لازم به ذکر است که دست کم ساختمان‌ دو عدد از کتابخانه‌های شهر بوشهر از طریق وقف خیرین و دوستداران علم و دانش در دسترس عموم قرار گرفته‌اند و صرفا اداره‌ی فعلی و هزینه‌های جانبی آن‌ها برعهده نهادهای دولتی مربوطه می‌باشد.

مسائل فرهنگی شهر بوشهر منحصرا به کتابخانه‌هایش ختم نمی‌شوند. بلکه فانوس تنها سینمای فعال بوشهر نیز مدت‌هاست رو به خاموشی گراییده. سینما بهمن که به گفته‌ی مسئولین جزء پروژه‌های شاخص مقرر شده‌ در سال ۱۴۰۱ بود، درپی اخبار اخیر به بازسازی در نیمه‌ی دوم سال ۱۴۰۲ محول شد.

بنابراین اگر قصد دارید ساعتی از آخر هفته‌ی خود را در سینما بهمن با دوستان‌تان، خانواده‌تان یا حتی تنها به تماشای فیلمی بنشینید، حتما دقت لازم را به عمل آورید که برنامه‌‌تان را برای دومین هفته‌ی اردیبهشت سال ۱۴۰۳ یا حتی مطمئن‌تر از آن، برای هزار و چهارصدهای دو رقمی تنظیم کنید.
 

فرهنگ که خود ارتباط مستقیمی با ارگان‌هایی از جمله کتابخانه و سینما دارد یکی از مهم‌ترین عوامل در تشکیل نوع نگاه جوانان و انتخاب سبک زندگی‌شان است. لذا اگر زیربناهای فرهنگی مناسب در سطح جامعه شکل نگیرند، به سادگی زمینه‌های افول فرهنگی و از دست رفتن سلامت جسمی، روحی و روانی افراد فراهم خواهند شد. کما اینکه فیلترهای سیگاری که امروزه به وفور در بوستان‌های شهر دیده می‌شوند متعلق به همین کودکان دیروز، جوانان امروز، است.

سخن کوتاه، وجود نهادهای فرهنگی مناسب در جامعه، نه تنها حق مسلم شهروندان این مرز و بوم است؛ بلکه فراتر از آن، وجود این مراکز عمیقا جنبه‌های رشد و کمال افراد را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. رشدی که بیش از خود افراد جامعه و کشور از آن بهره خواهند برد و متقابلا، از عدم آن لطمه خواهند خورد.

متن: فاطمه راک، اردیبهشت ۱۴۰۲