محمد حسین بازیار درباره تاثیر اساتید بر دانشجویان اظهار کرد: هر زمان درباره حوزه آموزش صحبت می‌کنیم، باید بدانیم که تاثیر فرد آموزش دهنده بر فرد آموزش گیرنده اهمیت قابل توجهی دارد. البته به علت زیاد بودن تعداد استادان در دانشگاه‌ها، دانشجویان در دوران تحصیل با استادان زیادی در ارتباط هستند بنابراین تاثیرات استادان بر دانشجویان متغییر است.

وی اضافه کرد: البته تاثیر استادان بر دانشجویان مقاطع تحصیلات تکمیلی بیشتر است؛ به ویژه دانشجویان الگو پذیری بیشتری از استادان راهنما و مشاور پایان نامه‌ها خود دارند. چرا که زمان بیشتری با یکدیگر سپری می‌کنند و همچنین مطالبی که در کتاب یا جزوه وجود ندارد، استاد به صورت شفاهی به دانشجویان انتقال می‌دهد. 

عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت با بیان اینکه پویایی علمی و سرآمدی آموزشی استادان باعث می‌شود تاثیرگذاری آنان بر دانشجویان بیشتر باشد، گفت: اگر استاد از منظر علمی و نه صرفا سیاسی شناخته شده باشد، تاثیر فرهنگی بیشتری نیز بر دانشجویان می‌گذارد. با وجود تمام این تفاسیر نشان می‌دهد که حضور استادان در دانشگاه‌ها و ارتباط آنان با دانشجویان بر ایجاد نشاط علمی و ترغیب دانشجویان به فعالیت‌های علمی_پژوهشی مهم است.

وی در پاسخ به این پرسش که ارتباط استادان با صنعت یا داشتن پست اجرایی یا مدیریتی در دولت تا چه میزان می‌تواند به کاربردی شدن پایان‌نامه‌ یا رساله‌های دانشجویان کمک کند، گفت: در حال حاضر اگر آمارها را بررسی کنیم، در می‌یابیم که متاسفانه فقط ۱۰ درصد پایان نامه‌ها مشکلات صنعت را حل می‌کند. بنابراین هم اکنون سرمایه‌ها دانشگاهی یعنی دانشجویان هدر می‌رود. 

 استاد گروه عمران دانشگاه علم و صنعت با تصریح بر اینکه تمام توانمندی استادان نباید محدود به ارتباطات آنان با نهادهای بیرون از دانشگاه باشد، گفت: این ارتباط باید هدفمند و با حفظ چارچوب صورت گیرد. 

وی با اشاره به استادانی که در دولت‌های مختلف پست‌های دولتی دریافت می‌کنند، عنوان کرد: به عقیده بنده این موضوع بلای جان دانشگاه‌های کشور است. استادانی که وارد سیاست و دولت می‌شوند، وقت کمتری برای کلاس درس و ارتباط با دانشجویان می‌گذارند. همچنین آنان زمان کافی برای مطالعه و به روز کردن علم خود هم در اختیار ندارند. بیشتر مواقع نیز سازمان یا وزارتخانه‌ای که استاد در آن پست گرفته است، هیچ ارتباط مستقیمی با تخصص یا درسی که تدریس می‌کند، ندارد.

بازیار با بیان اینکه در حال حاضر جامعه دانشگاهی با معضل استادانی که در دولت مسئولیت اجرایی دارند رو به رو است، گفت: البته استادانی که برای ارتباط با صنعت و شناسایی مشکلات و چالش‌ها وارد این حوزه می‌شوند تا با کمک دانشجویان و سایر اساتید این مشکلات را حل کنند با استادانی که با اهداف دیگری پست می‌گیرند، تفاوت دارند. 

عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت افزود: به عقیده بنده پست‌های دولتی استادان هیچ کمکی به دانشگاه و ارتقا علمی آنان و بهبود شیوه آموزش و تدریس استادان نمی‌کند. اعضای هیئت علمی باید ابتدا بررسی کنند که آیا پست مدیریتی و اجرای به سود دانشگاه و دانشجویان است یا خیر و پس از آن انتخاب کنند که می‌خواهند استاد باشند یا مدیر.

وی با ذکر مثالی بیان کرد: تصور کنید فردی که عضو هیئت علمی گروه آموزشی فنی و مهندسی است، استاندار یک استان یا فرماندار یک شهر یا منطقه شود. به طور قطع این پست هیچ کمکی به پویایی علمی دانشگاه و بهبود و ارتقا شیوه آموزش و آن استاد نخواهد کرد.

بازیار در پایان با بیان اینکه اگر استادی هم در دولت پست می‌گیرد باید با هدف حل چالش یا مشکل جامعه توسط دانشجویان و در محیط دانشگاهی باشد، خاطرنشان کرد: البته متاسفانه اگر در این باره آمار گرفته شود، بخش عمده این استادان با این اهداف پست دولتی و مدیریتی نگرفته‌اند و بیشتر اهداف شخصی مد نظر بوده است.