بـاز مو اومـدوم چه خبر زنـده این و
دس کرونـا ، امیـدوارم که همیشـه
خـو بوییـن و هیچوقـت مریضـی
سـراغتون نیا
ُ چه روزگاری سـیمون درس کرده ،
ِن ِ ـه شـو داریم نـه روز ، بخـدا هرکیه
ُ میبینـوم تـا هاسـی مینالـه و دس
م یـه روز
ُ نـدی و ُ روزگار. سـی مـرد
ِز
ندیمـون واویده بخور
ِ
خش ننـاده ز
نـده ی.
ِ
نمیـر. اینم شـد ز
ِ وقتـی یه تلیتماسـی ریـت در میا
پنجـاه تومـن دیه حرفی سـی زدن
نمیمونه.
بخـدا یـه وامـی میخواسـم بگیـرم از بـس دوندنمـه تـو ای گرمی بوشـهر که
ُ وامکـو بایـد بـدم سـی دکتـرل تـا و روز اول واگردنم.
ُ تـا سـه روزی ری جـا افتـاده بیـدوم مـث جیجـه پنبـه ای کـه و گرمـا میخوا
و تـو دهنوم میکردن هنی هـم گیرم نومدا فک نکنی وامکـو وم دادنا
ُ
بمیـره ا
ُ تـو ای اوضـاع کـه افتادمـه ری جـا آقای نیرنـگ زاده هـم اومـده ورم حداقل
میره.
ُیـکاری خو سـیت نمیکنه میا بیشـتر دلتـه خین میکنـه و
ِصـدی در اومـه حسـابکو طلبـت داره. سـرقضا زنگـم داریمـا یـه سـنگی
ُ مـا میـره ، ودر زدن
ِ
ُ ورمیـداره و ِ گیـر در زدن ویمـو. تـا سـر خیابون صـدی در
نیرنـگ زاده .
ُ سـرای سـیش واز کـردن و ِص ِ ـدی خ ِ رخـر دمپیـش فهمیـدم که
ِ
خلاصـه در
ِ خوشـه . عادتـه بـدی داره وقتی که رو میکنه دمپیـش خرخر میکنه. صدی
ِخرخر دمپیش بیشـتر در زدنشـه.
اومـه تـا خیلـی هم خوشـحاله ، گفتوم خـوش خبر بویـی بفرما . سـلا ُ م کرد
گـف مـی چتـه چنـد روزه پیـدات نـی. جریـان وام و بدبختی سـیش تعریف
کردوم دلش هم سـیت میسـوزا ولی ای بترم کاری سـیت نمیکنه. گف مونم
اومدمـه سـیت بگم نمره چندتـا امتحانل دانشـگاه اومده .
خلاصـه تعریـف کرد تا بعضی امتحانل نمره خوب وش دادنه دوتاشـم نمره
کـم وش دادنـه تا آقای قشـنگو هم اومده یه اسـتادی که نمره کـم وش داده
میـا سـیش زنگ میزنه کـه مثلا التماس کنه نمرشـه زیاد کنه .
تـا معدلـش کـم نـواوو. اسـتاد هـم وش گفته کـه تو فقـط دوتا سـوال جواب
دادیـه اعتـراض نیـل که نمرتـه کمترش مـی کنم .
اسـتاد ، یه شـکایتی مینویسـه که
ِ
جونوم سـیتون بگه ، آغا هم میره سـر لج
اسـتاد نـه درس داده نـه جـزوه ، نمره الکـی ومون داده. میـره میدش رئیس
دانشـگاه. بعد تعریف میکنه میگو نمره که درسـت نواوی هیچ ، خبری هم
ُ نی و بقیـه ی جواب امتحانل.
گفتـوم ای کجا اسـتادکو نمره دو وت بده تا دفعه دیـه ای کارل نکنی اخه تو
ُ ت و ِ اسـتاد دانشـگاه که میری ش ُکیتشه می کنی.
ِچ
مـی همـه جـا اداره ی تونـه کـه ایطوریه. گـف مـی اداره مو چشـه ؟ گفتوم
هیچـی ، تـا بحث نکنم که ای ریـدوش درازه. گف خو کار نداری؟ راسـاویدم
ِ رفتـوم دینـداش تـا د ِ م در هـال ، تـا بخـدا دمپی ل ِ نـگ لنگی یکی مـال زنک
یکـی مـال خوش کـرده پـاش اومـده خونه ما.
نکا ، مـی زنک
ِ
مونـم میگـوم ای دمپـی ننـه مـا ، گـف نـه عامـوآ ای دمپـی ز
سـیم حواس ناده ، یه سـیلی وش کردوم تو دلوم گفتوم کومو خر تونه کرده
ُ رئیـس اداره؟! تـو کـه هنـو بلد نیسـی یه دمپـی درس کنـی پات ، ننـم اومه
سـیش گـف میگـوم تو خـو دمپی زنکه کردیـه پات ، یـه خنده ای کـرد ورش
ُ زشـت بـی گـف : عامـو مـی حـواس سـی آدم میلـن و خدافظی کـردو رفت
ُ خونشـون. و ُ ننـم گفتـوم ننه سـی زنـدی ما وسـی زندی نیرنـگ زاده.
میترسـم یـه روزی پی جومـه ی واری ورداره بره اداره. ننم یه نی قلیونی زدوم
گف برو داخول کار مردوم نداشـتو .
ُ اینـم داسـتان ای هفتـه ی نیرنگ زاده عزیزمـون ،

تا هفته ی دیه و داسـتان
دیه خدانگهدارتون

نویسنده و کاریکاتوریست:

نگار جهانتاب