در سالهایی که مدیر مسؤول روزنامه اطلاعات بوده ام، هیچگاه پایم به دادگاه مطبوعات کشیده نشده است و فقط یک بار به حق از من شکایت شد، آنهم در سال 1376 همزمان با رقابت انتخاباتی آقای ناطق نوری و آقای خاتمی. علیرغم اینکه سعی کردیم عدالت رعایت شود، ناگزیر از چاپ مطلبی در تعریف و تمجید از آقای خاتمی به قلم آقای محمدجواد حجتی کرمانی شدیم. در آن سال ستاد انتخاباتی آقای ناطق نوری به حق از ما شکایت کرد و گفت که شما جانب بیطرفی را رعایت نکرده اید. البته بعداً شخص آقای ناطق نوری، سخاوتمندانه شکایتش را پس گرفت.

امروزه یکی از معیارهای برتری رسانه ها این است که کمترین پوزش خواهی را داشته باشند. متأسفانه برخی رسانه ها اخباری را با عجله منتشر میکنند و بعد ناچار به عذرخواهی میشوند، اما روزنامه اطلاعات کمترین میزان پوزش خواهی را بابت چاپ مطالبش داشته است. تنها در یک مورد که از طرف یکی از نهادهای انقلابی با انتشار مطلبی به یکی از فرهیختگان(مرحوم محمدابراهیم ریاحی)، جفایی شده بود و ما هم آن را باز نشر کردیم که البته ایشان هم پاسخی بسیار زیبا و دردمندانه نوشتند و ما هم متن کامل آن را چاپ کردیم تا شاید اشتباه مان را جبران کرده باشیم و به جز این، موردی نداشته ایم که بابت انتشار مطلبی در روزنامه، عذرخواهی کرده باشیم.

یکی دیگر از ویژگی‌های روزنامه اطلاعات، انتشار اطلاعات مربوط به جبهه در سالهای جنگ است. صدام در زمان جنگ با ایران، برای تقویت ارتش خود نشریه ای ویژه با عنوان «قادسیه« منتشر کرد و ما برای مقابله با آن «اطلاعات جبهه» را سامان دادیم و برای این کار افرادی را از شورای سردبیری به جبهه اعزام کردیم. کسانی مانند جلال رفیع، سیداحمد سام، احمد ستاری، عبدالعلی رضایی، علی اصغر شیرزادی، زاهدی و دیگران. این افراد در سفری به یکی از مناطق عملیاتی با مرحوم حسین خرازی دیداری انجام دادند و ایشان با اینکه به زحمت به این تیم رسانه ای وقت داده بود، در آن دیدار نکته مهمی را به آنها یادآور شده بود. مرحوم خرازی به آنها گفته بود:«شما در تهران مطالب پیرامون جنگ را درشت مینویسید نه درست. سعی کنید درست بنویسید.«

حفظ حریم، اعتبار و آبروی افراد در رسانه ها الزامی است. خاطره ای به یاد دارم که جا دارد در اینجا از آن یاد شود. امام خمینی(ره) از اولین زعمای روحانی مسلمانی بودند که اجازه دادند از وجوه شرعیه برای مبارزات آزادی بخش مردم فلسطین صرف شود. وقتی این فتوا صادر شد، در داخل کشور یک روحانی که خیلی سرشناس هم نبود، مدعی شده بود که من از طرف امام نماینده شده ام که این وجوهات را برای مردم فلسطین هزینه کنم. عده ای در آن زمان تعجب کردند که چرا از میان این همه شخصیت مهم، این شخص انتخاب شده است. به همین دلیل، یکی از مراجع قم از امام (ره) پرسید که آیا فلان شخص مجاز است برای جمع آوری وجوهات اقدام کند؟ امام (ره)وقتی سؤال را خواندند، گفتند این پرسش را عوض کنید چون فردی که در این سؤال از او نام برده شده است، از بستگان یکی از مراجع نجف است و اگر من بگویم بله یا خیر، به اعتبار آن مرجع تقلید آسیب وارد میشود. ولی اگر بپرسید آیا کسی را برای این کار انتخاب کرده ام یا نه، آن وقت جواب میدهم. اهمیت حفظ حرمت و اعتبار و آبروی افراد نزد امام خمینی(ره) تا این حد بود که برای وارد نشدن خدشه به اعتبار فرد دیگری، نام فردی را که به دروغ نسبتی را به ایشان داده بود، نگفتند.