«در حوالی خودت»
✍️ اثری از اعظم اسماعیلی «بانو الف»
📘 نشر: حوزه مشق | ۱۴۰۲
پس از مجموعه‌ی نخست اعظم اسماعیلی با عنوان «نورا»، که با نگاهی لطیف و زنانه به مفاهیمی چون عشق، طبیعت، امیدواری و تنهایی و... می‌پردازد، کتاب دوم او با نام
«در حوالی خودت» بار دیگر خواننده را به سفری درونی و شاعرانه در حال و هوای عرفانی و عاشقانه و طبیعت‌دوستانه و گهگاهی در بعضی از آثار، با رنگ و بوی از عشق به وطن می‌برد. این مجموعه، همچون «نورا»، در قالب شعر نو، در سبک‌های سپید، آزاد و نیمایی سروده شده و به وضوح تداوم همان نگاه انسانی و درون‌گرای شاعر را در خود دارد.
شاعر در این مجموعه سعی دارد، الهامات دریافتی از طبیعت، لایه‌های فلسفی زیست و دیدگاه خودش را با مخاطب در میان بگذارد و راهی برای همذات‌پنداری ایجاد کند. شعرهای این کتاب از دغدغه‌های فردی آغاز می‌شوند اما با زبان احساسی، تصاویر ساده و صمیمی، و لحن بی‌پیرایه‌شان، توانایی لمس مخاطب را پیدا می‌کنند. شاعر تلاش می‌کند جهان پیرامون را از زاویه‌ی تجربه‌های شخصی خود بازتاب دهد؛ بی‌آن‌که اسیر فرم‌گرایی افراطی یا بازی‌های زبانی پیچیده شود.
نکته‌ای که در کتاب شعر «در حوالی خودت» بیش از هر چیز به چشم می‌آید، صداقت بی‌میانجی در انتقال احساس است. این صداقت گاه نقطه‌ی قوت شعرهاست، چون راه ارتباطی مستقیم با مخاطب می‌سازد؛ اما در برخی قطعات، ممکن است به قیمت کاستن از عمق تصویری یا پیچیدگی شعری تمام شود. در واقع، برخی شعرها بیشتر شبیه زمزمه‌هایی عاشقانه‌اند تا لحظات درخشان شاعرانه؛ اما همین زمزمه‌ها، به‌لطف لحن بانو الف، توانایی نشستن بر دل را دارند.
«در حوالی خودت» را می‌توان گفت‌وگوی شاعر با سایه‌ی خودش دانست؛ گفت‌وگویی که مخاطب هم گاهی در آن شنونده است، گاهی شریک درد، و گاهی آیینه‌ای برای خودِ گمشده‌اش.
اعظم اسماعیلی در این مجموعه نشان می‌دهد که شعر برای او نه میدان نمایش، بلکه راهی‌ست برای باز گفتن، برای ترمیم، و شاید برای زیستن در حوالی احساس.
نظرات
0